Το δάσος της Βαλανιδορράχης Ν. Πρέβεζας είναι επιδικασμένο σε ιδιώτες με ανύπαρκτους οθωμανικούς τίτλους. Οι ιδιώτες βασίζουν τις αξιώσεις τους σε μία απόφαση του Ιανουαρίου του 1927 (5/1927), του Διοικητικού Δικαστηρίου του Υπουργείου Γεωργίας, όπου επιδικάζεται σε δύο Οθωμανούς 750 στρέμμα δάσους. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους 1927 η Επιτροπή Απαλλοτριώσεων Πρέβεζας αποζημιώνει τους δύο Οθωμανούς.

Ο ένας εκ των δύο Οθωμανών, ο Μουφτής του Μαργαριτίου πουλά το 1931 σε τρείς Παργινούς την προγενέστερη απόφαση του Γενάρη και καθώς ο συμβολαιογράφος εκτελεί και χρέη ειρηνοδίκου γραμματέα (υποθηκοφύλακα), τα 750 γίνονται 2000 στρέμματα στην αγοροπωλησία με αρ. 5932.Οι μεταγραφές λόγω έλλειψης υπαλλήλων καθυστερούσαν και παραβλέπεται και η απαλλοτρίωση.

Στην Ήπειρο και τη Μακεδονία, τα δάση και τα λιβάδια που ανήκαν πριν την απελευθέρωση στο τουρκικό δημόσιο, περιέρχονται αντίστοιχα στο ελληνικό, δικαιώματι πολέμου.

Στις 20.5.1917 η κυβέρνηση του Βενιζέλου δημεύει όλα τα μουσουλμανικά κτήματα, τα οποία στην πλειοψηφία τους θεωρούνταν δημόσιες γαίες, καθώς επί Τουρκοκρατίας όλη η γη ανήκει στον Σουλτάνο που παραχωρούσε δικαιώματα χρήσης, οιονεί επικαρπίας. Τις δημόσιες γαίες μιριγιέ, όπως είναι και τα δάση κατείχε το Οθωμανικό Δημόσιο. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις κυρίως για την ανδρεία που επιδείκνυαν πολεμιστές στις μάχες , προέβαινε ο Σουλτάνος σε δωρεές σε ιδιώτες ως ανταμοιβή των υπηρεσιών τους. (μούλκια) Με το νόμο «Περί Ταπίων» 1856, θεωρούνταν ως ιδιωτικά μόνο τα δάση που κατέχονταν με ταπί, το δε δικαίωμα εξουσίασης ονομάζεται τεσσαρούφ. Ο συγκεκριμένος τίτλος φέρει το μονόγραμμα του Σουλτάνου και την υπογραφή του τουγρά ή τουρά. Ουδέποτε παρουσίασαν τον τίτλο αυτό, ούτε κατά την είσπραξη της αποζημίωσης, ούτε στα πρόσφατα Δικαστήρια, στα οποία δήλωσαν απώλεια.

Οι ιδιώτες προσφεύγουν το 2011 στην Ελληνική Δικαιοσύνη, αν και δηλώνουν απώλεια τίτλου εντούτοις, καταφέρνουν να κερδίσουν τα Δικαστήρια, καθώς κανείς δεν πρόσεξε την απόφαση 12/1927, όπου οι ιδιώτες αποζημιώθηκαν και συνεπώς δεν μπορούσαν να πουλήσουν δημόσια περιουσία. Στον Άρειο Πάγο κλητεύει ο δικηγόρος του Δημοσίου μια πεθαμένη έναντι του νόμιμου κληρονόμου της, γεγονός που ήταν γνωστό από την εφετειακή και δεν δικάζεται η υπόθεση.

Εδώ και τρία και πλέον χρόνια η Επιτροπή Αγώνα Φαναρίου που συσπειρώνει την πλειοψηφία της τοπικής κοινωνίας , δίνει έναν αδιάκοπο αγώνα για να περιέλθει το δάσος και οι παραλίες του στο Δημόσιο. ΤΙΤΛΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ μετά από έρευνα που έγινε στα Αρχεία της Τουρκίας. Οι κάτοικοι ζητούν ΑΝΑΨΗΛΑΦΗΣΗ της δίκης. Για το Δημόσιο δεν υφίσταται θέμα χρόνου οποτεδήποτε μπορεί να πάρει την περιουσία του πίσω, γι` αυτό και όρισε εμπειρογνώμονα με το πόρισμα του οποίου θα προχωρήσει στην αναψηλάφηση της δίκης. Τα περί πώλησης του δάσους , όταν δημοσιεύτηκε η ανυπαρξία του τίτλου είναι εκ του περισσού…

Τα δάση και οι παραλίες είναι κοινωνικά αγαθά και ανήκουν σε όλον τον κόσμο…

Το δάσος της Βαλανιδορράχης είναι εξολοκλήρου natura2000 κόσμημα της ακτογραμμής της Ηπείρου. Αποτελεί μνημείο της φύσης και της πολιτισμικής μας κληρονομιάς. Καμία ανάπτυξη δεν φέρνει η καταστροφή και η λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Το δάσος είναι σύμβολο της ζωής και ο άγωνας για το δάσος είναι αγώνας για την ίδια τη ζωή…

Η τοπική κοινωνία εμμένει πεισματικά στο δημόσιο χαρακτήρα του δάσους διεκδικώντας τη ΔΙΚΑΙΩΣΗ της.

Facebook Maria Markou