Μεγάλες ομάδες αγριόχοιρων είναι πλέον κοινό θέαμα σε ορισμένες ισπανικές πόλεις και οι αρχές λένε ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να τους πιάσουν και να τους θανατώσουν, καθώς έχουν χάσει τα ένστικτά τους ώστε να μπορούν να επιστρέψουν στη φύση.

Ο Κάρλες Κονεχέρο, κτηνίατρος και επί κεφαλής της επιχείρησης περιορισμού των κάπρων στην Βαρκελώνη και την ευρύτερη περιοχή, μάς ενημερώνει πως κύρια αίτια για την παρουσία των άγριων ζώων σε οικιστικά περιβάλλοντα είναι η απουσία ανθρώπων σε αγροτικές περιοχές και δασικές εκτάσεις καθώς και οι σημαντικά μεγάλες ποσότητες τροφίμων που πετάγονται στα σκουπίδια των πόλεων αποτελώντας πόλο έλξης. Επιπροσθέτως, επισημαίνει τις αρνητικές επιπτώσεις της συνήθειας που έχουν κάποιοι πολίτες να ταΐζουν τα ζώα, αφού έτσι, τα καθιστούν εξαρτώμενα από τον άνθρωπο και ανίκανα να επιστρέψουν στη φύση.

Οι δηλώσεις του κτηνιάτρου είναι άξιες μεγάλης προσοχής σε σχέση με την συμπεριφορά μας προς τα άγρια ζώα με τα οποία τυχαίνει να ερχόμαστε σε επαφή, μια και η αυθόρμητη και καλοπροαίρετη τάση μας μπορεί να έχει τραγικές συνέπειες για την επιβίωση των άγριων ειδών.

Παρόλα αυτά, σε μία πολιτική όπου θανατώνονται ζώα χωρίς καν να τους δίνεται η δυνατότητα να επιστρέψουν σε ένα περιβάλλον που δεν ενοχλούν τον άνθρωπο (γιατί περί αυτού εν τέλει πρόκειται), είναι εύλογο να ερευνά κανείς, το κατά πόσο οι ισπανικές Αρχές πράττουν με γνώμονα τη γυμνή, από κάθε αξιακό χαρακτηριστικό, λογική του ελάχιστου οικονομικού κόστους· αν δηλαδή είμαστε μάρτυρες άλλης μίας εργαλειακής έκφρασης του ανθρώπου έναντι στη φύση παρουσιασμένο ως φιλοζωία. Γιατί, επίσης εύλογα, κάνείς διερωτάται: με χαμένα κάποια από τα ένστικτά τους και μεταφερόμενα στο φυσικό τους περιβάλλον, τι θα ήταν αυτό το «χειρότερο» που θα μπορούσε να τους συνέβαινε, πέρα από τον θάνατο;