Δεν ξέρω αν έχετε ακούσει την παροιμία, μου έγινες ταγάρι. Αν δεν ξέρετε τι ήταν το ταγάρι να σας το πει η βάβω. Το ταγάρι ήταν μικρό σακούλι μεγαλύτερο από το τσιμπολόι και μικρότερο από το σακούλι.  Ένας αγρότης, κτηνοτρόφος, χτίστης, ξυλοκόπος όποιος πήγαινε σε δουλειά, στην πλάτη του είχε το ταγάρι.

Εκεί μέσα ήταν ένα μαντήλι με ένα κομμάτι ψωμί, σε δυο φύλλα μουριάς ή κληματαριάς, έβαζαν μια τσίκα τυρί αν και οι πιο πολλοί έπαιρναν σκόρδο και κρεμμύδι. Κρεμασμένο είχαν και το παγούρι με το νερό. μερικοί είχαν λίγο κρασί. Όποιος δεν είχε παγούρι έπαιρνε μια νεροκολοκύθα που την είχαν καθαρίσει αφού πρώτα έβγαζαν τα σπόρια. έκαναν και καπάκι από κότσιαλο καλαμοκιού ή από κουτσουπόφυλλα. Βέβαια είχαν και μικρές μπούκλες αλλά αυτές ήταν βαριές οι ξάλμες.

Εμείς δεν είχαμε κανέναν που να παίρνει ταγάρι. Εμείς είχαμαν πολλά σακούλια αι εντημένες τσάντες από τσουβάλι σταυροβελονιά το δένδρο της ζωή και τα πουλιά ή πλακάκια.

Ο παππούς μου όμως ο Χρήστος που ήταν ζωέμπορος, έβαζε τα’ι’ στα ταγάρια αι τα κρέμαγε στο λαιμό των αλόγων μουλαριών γαϊδούρι  με το συμπάθιο. Αυτά έτρωγαν την τα’ι’ και αφού τελείωναν χλιμίντριζαν.

Πήγαιναν τα ψυχοπαίδια, έβγαζαν τα τα’ι’σάρια ή ταγάρια και τα πότιζαν. Για να μη κουβαλάν νερό τα πήγαιναν στη βρύση να τα ποτίσουν πρωί και βράδυ.

Έχετε ακούσει το τραγούδι που λέει εξέφεξε η Ανατολή άει μωρ Γιούλα μου και πάει η πούλια γιόμα. …Παίρνω αι γω το μαύρο μου και πάω να τον ποτίσω. Για όποιον δεν κατάλαβε έδινε στην κοπελιά του ραντεβού στο πηγάδι, αυτός αφού θα του έβγαζε νερό με το σύκλο.

Δεν γνώριζα όμως γιατί η Γιώργαινα όλο φώναζε στον κυρ΄ Γιώργο. «Φέγα σιαπέρα ωρέ διάολε μου έγινες ταγάρι». Πως να γίνει ταγάρι ένας άνθρωπος; Ρώτησα τη γιαγιά μου. Η γιαγιά μου με φώτισε, μου είπε πως ο κυρ γιώργος έγινε ταγάρι.

– Τι πα να πει αυτό ξαναρώτησα
-Της έγινε τσιμπούρι της δόλιας μου είπε η γιαγιά και μπήκα σε σκέψεις.

Σαν αλεργική που είμαι, φοβόμουνα όλα τα ζούδια της γης. Πάνω από όλα, αυτά που τσιμπάνε. Γιατί αν με τσίμπαγαν, έπρεπε να παίρνω σουλφαμίδες και ήταν κάτι μεγάλα χάπια, που τι να σας πω. Δεν το κατάλαβα ήταν σαν να μη μου εξηγούσαν. Και μια μέρα ρώτησα τον κυρ Γιώργο πως γίνεται ταγάρι ένας άνθρωπος.
-Φέγα ωρέ διάολε που θες να τα μαθαίνεις όλα.

Η απορία με έτρωγε. Λούσιω ρώτησα μια μεγαλύτερη κοπέλα, τι πάει να πει ταγάρι.
-Αυτό που κάνεις εσύ όταν θες κάτι και συνέχεια το ζητάς και λες το θέλω.

Δεν έδενε το πράγμα. Ρώτησα και τη Γιώργαινα που μου απάντησε.
– Και συ ταγάρι μου γίνεσαι.
– Μα δεν σας ενοχλώ και δεν έρχομαι και στο σπίτι σας αφού δεν έχετε παιδάκια με ποιον να παίξω;

Την είδα να τραντάζεται. Έλα ωρέ διάολε να σου δώκω γλυκό και ας μην έχω παιδάια, να έρχεσαι να παίζεις με τα αρνάκια τα μανάρια. Την άλλη μέρα ήρθε στο σπίτι μας. Με έβγαλαν όξω να μιλήσουν οι μεγάλοι.
-Βέργω μου έφαε την ψυχή να πάρουμε παιδί ξένο. Νέα είμαι ακόμα, ποιος ξέρει του Θεού τα θελήματα;
-Καλή είσαι μωρ Γιώργαινα κι αν κάνεις και δικό σου, ας φάει ψωμί μαζί και το άλλο. Γούρι θα σου φέρει.
– Εσύ αν πάρεις τσούπρα θα έχεις και στο σπίτι παρέα. Αν πάρεις παιδί θα έχετε εργάτη, μα στα γεράματα τι θα κάνετε;

Έτσι απλά πορεύονταν τότε ο κόσμος, ψωμί, κρεμμύδια, ελιές σκόρδα, και ότι δίνει η γης. Και έδινε η γη χότραιναν οι άνθρωποι, και τίποτες δεν πήγαινε χαμένο. Έξω από τη θύρα περίμεναν μια δυο μπουκές η γάτα, ο σκύλος ή τα σκυλιά, τα μανάρια, οι κότες, κλπ

Όπως στάρι, καλαμπόκι, βρίζα, λιανό, ήταν το ψωμί και έβαζαν έβαζαν το χρονιάρικο καρπό για το ψωμί,στα αμπάρια. Έτσι μέτραγαν τη ζωή τους ως το τέλος. Να έχουν και κάποιον να τους κλείσει τα μάτια.

Η γιαγιά μου στην καρσέλα είχε σιδερωμένα καθαρά τα ρούχα της για το τελευταίο ταξίδι. Τα πάντα καινούρια, να πάνε ωραίοι καθαροί να δουν το Θεό τους.

Κάποτε όταν ήρθαμαν στην Αθήνα έγινε μόδα το ταγάρι και το έμαθε όλος ο κόσμος.

Τα ωραιότερα ταγάρια ήταν αυτά για το φαγητό. Ήταν του αργαλειού με πολλά χρώματα ΄ή τα βλάχικα που ήταν καρό  κόκκινα μαύρα ή άσπρα μαύρα. Τώρα όλος ο κόσμος ξέρει το ταγάρι όμως την έννοιά του ίσως δεν τη γνωρίζει. Για τούτο όμως είναι οι βάβες να ξηγάνε τα παλιά της σχωρεμένης που λένε στο χωριό μας, την μικρή μας κωμόπολη την Παραμυθιά.

Πάντως ο Γιώργος έπεισε την κυρά του να πάρουν μια τσούπρα να έχουν στα γεράματα κάποιον να τους τηράξει. Και είχαν. Δικό τους δεν έκαναν, μα η Γιώργαινα το είχε μαράζι. Γιατί μωρή ο Θεός δεν μου έδωκε και μένα τέκνο.

-Αυτά είναι του Θεού και ο Θεός ξέρει τι να σου πω.
-Και στον παπά πήγα και αγιασμό πίνω και τις νηστείες κρατάω γιατί;

Μα αυτά τα γιατί δεν έχουν εξήγηση, έτσι ήταν θέλημα Θεού

The post Οι ιστορίες της Βάβως | To ταγάρι… appeared first on Paramythia-online.gr.