Η Δύση ζει μια από τις πιο παράδοξες στιγμές της ιστορίας της. Ενώ διαθέτει τεχνολογική υπεροχή, οικονομική δύναμη και ελευθερίες που οι προηγούμενοι αιώνες δεν τόλμησαν καν να φανταστούν, μοιάζει να έχει χάσει το βασικό της θεμέλιο: την πίστη στον ίδιο της τον εαυτό.

Στο όνομα της ανεκτικότητας, οι δυτικές κοινωνίες απαρνούνται τα σύμβολα που τις έθρεψαν.

Στο όνομα της προόδου, υποτιμούν τις αξίες που τους χάρισαν τη σταθερότητα.

Και στο όνομα της ελευθερίας, ανέχονται την ίδια τους την αυτοκατάργηση.

Η πολυπολιτισμικότητα υπήρξε, πράγματι, πηγή πλούτου. Όταν όμως μετατρέπεται σε ιδεολόγημα χωρίς όρια, παύει να ενώνει και αρχίζει να διαλύει.

Καμία κοινωνία δεν μπορεί να σταθεί όταν ντρέπεται για την ταυτότητά της. Όταν αποφεύγει να μιλήσει για την ιστορία της, όταν θεωρεί τα σύμβολά της «παρωχημένα» και την πίστη της «αναχρονισμό».

Οι αριθμοί είναι ψυχροί αλλά αμείλικτοι. Το δημογραφικό πρόβλημα βαθαίνει, η κοινωνική συνοχή εξασθενεί, και η πολιτισμική αυτοπεποίθηση φθίνει.

Μια ήπειρος που φοβάται να υπερασπιστεί τα σύνορά της — κυριολεκτικά και πνευματικά — δεν θα την απειλήσουν οι “άλλοι”. Θα την καταπιεί η ίδια της η αδράνεια.!

Το ζητούμενο δεν είναι να γυρίσουμε πίσω, αλλά να θυμηθούμε ποιοι είμαστε.

Η ανεκτικότητα δεν σημαίνει υποταγή.

Η δημοκρατία δεν σημαίνει αδιαφορία.

Και η ελευθερία δεν σημαίνει απώλεια προσανατολισμού.

Η Δύση χρειάζεται ξανά πολιτική ηγεσία με όραμα, όχι διαχειριστές της φθοράς.!

Χρειάζεται πολίτες που να πιστεύουν ότι η πρόοδος δεν μπορεί να χτιστεί πάνω στη λήθη.

Και χρειάζεται να θυμηθεί ότι τα ιδανικά της — από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ως το δικαίωμα του λόγου — δεν γεννήθηκαν από κενό, αλλά από αγώνες, πίστη και ευθύνη.

Αν η Δύση χαθεί, δεν θα φταίει κανείς άλλος.

Θα φταίει που κάποτε πίστεψε ότι μπορεί να υπάρξει χωρίς ψυχή.!