Θεωρούσα τύχη το γεγονός ότι για πρώτη φορά στα 20 και πλέον χρόνια που έχω γίνει κοινωνός της ζωής του Σταυροχωρίου, θα έκανα, επιτέλους, Πάσχα σε αυτό. Και πραγματικά αδημονούσα να εκκλησιαστώ τη Μ. Παρασκευή και να παρακολουθήσω την Ανάσταση στον ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος.
Όμως η απογοήτευση που δοκίμασα τόσο τη Μ. Παρασκευή όσο και το Μ. Σάββατο ήταν τεράστια αφού δεν συνάντησα ούτε ίχνος κατάνυξης κάτι που δεν οφειλόταν στο εκκλησίασμα αλλά στους βασικούς συντελεστές των δύο ακολουθιών, δηλαδή στον ιερέα και στους ψάλτες.
Ο διεκπεραιωτικός τρόπος που άσκησε τα καθήκοντά του ο ιερέας και η επιτομή της παραφωνίας που θίγει την ψαλτική τέχνη από πλευράς των «ψαλτών», κάθε άλλο παρά μας εισήγαγαν στο κλίμα των ημερών. Εντυπωσιακό, αρνητικά, στοιχείο το γεγονός ότι κατά το «Χριστός Ανέστη» τίποτε χαρμόσυνο δεν το συνόδευσε όπως για παράδειγμα οι κωδωνοκρουσίες, κάτι που συνέβη στις εκκλησίες των γύρω ενοριών.
Είναι κρίμα για ένα χωριό με τόσο μεγάλη ιστορία του οποίου ο πληθυσμός φθίνει διαρκώς, οι ξενιτεμένοι κάτοικοί του αλλά και οι επισκέπτες να δοκιμάζουν μια τόσο τραυματική εμπειρία τις αγιότερες ημέρες της Ορθοδοξίας. Άραγε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Παραμυθίας, Φιλιατών, Γηρομερίου και Πάργας κ. Σεραπίων, ο οποίος ανέλαβε το τιμόνι της Μητρόπολης πρόσφατα θεωρούμενος ως ένας από τους πλέον πεφωτισμένους ιεράρχες, γνωρίσει την κατάσταση που επικρατεί στη συγκεκριμένη ενορία και την απαξία που επιχειρείται σε βάρος της;
Κώστας Τσαπάκης – Δημοσιογράφος